27/01/2015 tarihli “Kedilendim” yazımın ve kedilenişimizin üzerinden onbir yıla yakın zaman geçti.
Bu sürede eve iki kedi daha geldi, hepimiz büyüdük.
İlk ve en sevdiğimiz kedimiz Müdür malesef hasta. Bir haftadır iştahı tamamen kesildi, zayıfladı, sakin sessiz takılıyor. Akıllı oğlum benim.
Ultrason istedi veterinerimiz. Dalakta ve karaciğerde kitleler var. Kan değerleri ameliyat için çok düşük, ameliyatta da belli bir başarı öngörülmüyor. Şimdilik beklemedeyiz.
Ben üniversitedeyken, yani 90’larda okul çıkışı hemen iki durak ötedeki Çemberlitaş sinemasına gider bir film izlerdik. Eğer canımız çektiyse Taksim bir yarım saatlik mesafedeydi ve bir sürü salon ve film seçeneği vardı. Haftasonları gazetelerde sinema ve tiyatro ilanları çıkardı biz de keyfimize, kafamıza uygun ne varsa rezervasyon yaptırır ya da gider biletini alırdık. Süper eğlenceli günlerdi.
Şimdi IMAX maymeks bir sürü sinema versiyonu var elimizin altında. Her avm’de bir sinema salonu var hepsinin de janjanlı isimleri var. Ama dört kişinin sinemaya gitmesi bir olay oluyor. Önce sağlam bir film bulmak lazım. Ailedeki herkesin birden izlemek isteyeceği bir film. Sonra sağlam bir bütçe gerekiyor. Maalesef sinema pahalı bir keyif.
Ayrıca ücretli ücretsiz, bir çok kanaldan değişik filmlere de cep telefonundan bile ulaşmak mümkün. Yani izlemek isteyebileceğim bir filmi eşim çoktan bilgisayarından izlemiş olabiliyor. Bu da seçeneklerimizi daraltıyor.
Sırf şu sinema keyfini güzelce yaşayalım diye eve projeksiyon aldık. Mısırı içecekleri toparlayıp sehpanın üzerine kuruyoruz, karşısındaki boş duvara yansıtıyoruz. Perdesi de var ama bizim duvar açık renk olduğundan çok da fark etmiyor.
İki yılda elli film izlemişizdir, çok iyi bir icat. Ailecek ortak sevdiğimiz türün de animasyon olduğunu anlamış olduk. Akşama napak? Film izleyek! Siz ne yapıyorsunuz bu akşam?
Filed under aile, severim paylasirim
Bugün size anneannemden dinlediğim bir hikayeyi anlatacağım.
Bir zamanlar çok fakir bir çift varmış. Uzun yıllardır evli olmanın avantajıyla birbirlerini iyi tanırlarmış. Kör topal yaşar giderlermiş. Evin hanımının sadece iki tane dışarılık elbisesi varmış. Dışarı çıkacakları zaman hanım sorarmış:
– Bey. hangi elbisemi giyeyim? Kıpkıplı elbisemi mi toptoplu elbisemi mi?
adam iyice düşünür sonra kararını söylermiş..
– bugün toptoplu elbiseni giy.
kadın giyermiş toptopluyu giderlermiş.
Masal bu kadar. masaldan çıkarılacak ders masaldan daha uzun.
İlişkilerde önemli olan her adımda, seçenekler ne kadar az da olsa karşı tarafın fikrini almaktır. İki tarafon da fikrine saygı duyup ortak bir müşterekte buluşmaktır.
Filed under aile, insan olmak, severim paylasirim
Küçüklüğümde sık sık dinlediğim bir aile hikayem var. Son dinleyişimin üzerinden rahat 25 yıl geçti, aklımda kaldığı kadarıyla şöyle:
Babamın babası (büyükbabam) ailecek, yakın arkadaş mıdır akraba mıdır hatırlamadığım bir başka aile ile her hafta görüşürlermiş. Bir seferide büyükbabam askerde başından geçen bir hatırayı anlatmış:
{Askerler malzeme eksikliğinden çok çekiyorlarmış, “neden bize ödenek çıkartılmıyor” diye şikayet etmişler. Komutan da demiş ki; “gidin bana mutfaktan bir topak hamur getirin.” ekmek hamuru gelmiş. askerleri sıraya dizmiş komutan, “şu topağı” demiş “elden ele iletin. İlk asker ikinciye vermiş hamuru, birazı eline yapışmış tabii. ikinci üçüncüye, o sonrakine derken en sonuncu askere hiç bir şey ulaşmamış. komutan da demiş ki işte bize gelene kadar ödenek azala azala bitiyor }
Herkes “oo tabii” filan demiş. neyse ertesi hafta tekrar görüşmüşler, bu sefer karşı taraf kendi askerliğinde başından geçen bir olayı anlatmaya başlamış. hikaye aynı bir tek komutan bu sefer yerden bir topak çamur alıp vermiş ilk sıradaki askere.. gerisi tamamen aynı ama. Sadece hamur olmuş çamur.
Büyükbabam sinirlenmiş, “bu benim askerlik hatıram ayrıca çamur değil hamur o!”
Karşı taraf daha da sinirlenmiş “hayır benim hatıram ve de çamur, benden iyi mi bileceksin?”
Bunlar atışmış ve küsmüşler. Olayın aslı nedir, hatıra kimin ben de emin değilim..
Bazen “dün ne yediğimi hatırlamıyorum” kıvamına gelmiş hissediyorum. Anılar isimler karışıyor. tamamen unutuluyor. çünkü hafıza-i beşer, nisyan ile malüldür. (bak bunu unutmadım henüz)
İnsanların hafızası unutkanlıkla yaralıdır. Hiç kimsenin hafızasına güvenmiyorum.
Filed under aile, ben yazdım
Mutfak dev, ışıklı bir disko topu gibi.. Her kenarında başka bir renk, başka bir an’ın yansıması, başka sesler..
*
– Kızım bak bakayım babaannen odadan çıktı, koş banyonun ışığını aç, temiz havlu tut.
– Anne akşamüstü yengemleri çağıralım mı? Patatesli Balık Poğaça yaparsın?
– Kızım dur şimdi daha baban evde, şu sofrayı bir kuralım. Peyniri dildin mi? Akşamdan suya koyduğumu dilseydin, tansiyonunu fırlatmayalım babaannenin.
– Şeyda’ların kedisi yavruladı, bir tanesini alalım mı?
– Yok artık, evde kedi olmaz. Hem bak senin kardeşin olacak yakında.
– İyi de dayımın düğününe gidemiyoruz ki hani ben gelinlik giyecektim? Bütün arkadaşlarımın abisi ablası, halası malası evlendi. Ben de düğüne gitmek istiyorum. Gelinlik giymek istiyorum.
– Evlenince giyersin. Kesme şeker de koy sofraya, toz şeker de koy. Ben de taze soğan-sarmısak yıkadım, yumurta dürümü yaparız.
*
– Annane ya, niye ağlıyor bu bebek bütün gece ya.
– Bebekler ağlar kızım, gazı vardır. Kim ne yapsın bunu, boşver benim akıllı kızım gel seninle misafire lohusa şerbeti tutalım. Lokumları da ikram et e mi benim canım torunum.
– En çok beni mi seviyorsun annane?
– Tabii ki kimi seveceğim başka? İlk göz ağrımsın sen benim çok özlüyorum seni ben. Karne hediyesi ne alalım sana?
– Kitap alalım mı? Bilim kırtasiyede çok güzel kitaplar var ama ben çarşıdaki Cevizli kırtasiyeye gitmek istiyorum, orası iki katlı hem ciltli kitap da satıyorlar..ha ne dersin annane?
– Olur tabii, yarın dedenle beraber çarşıya inin. Ne istiyorsan alsın sana. Başka kızlar bebek ister benim akıllı kızım kitap ister, aferin sana. Tepsiyi götür bakalım misafirlerin bardaklarını topla, boş bardak misafirin önünde bırakılmaz ayıptır, hemen almak lazım.
*
– Anne şeker maşası nerede? Papatyalıları çıkardım, peçeteleri dizdim, çatalları sola bıçakları sağa koydum, ortaya da alman pastası için yer bıraktım şimdi şekerlikleri koydum, maşaları bulamadım, ya annee sana diyorum yae
– İkinci çekmecededir, dikkat et de kardeşin pufa tırmanmasın, onun bir ayağı sallanıyor düşer mazallah.
– Fadile de gelecek mi? Fal bakar mı bize? Limonj fincanları dizdim tepsiye ama… Fadile gelecekse ağzı yaldızlıları çıkarayım onlar daha büyük.
– Akşama amcanlar gelir, hadi ikiniz balkona kovayla su taşıyın da yıkayın, serinlesin biraz balkon. Yaz gecesi bile sıcak, yavaş kızım sarkmayın balkondan, dışarı terliğiyle eve girmesene evladım.
*
– Anne patlıcanları pijamalı soydum, ee nolcak bunlar?
– Tuzlu suya basacağız acısı çıksın, balkonda küçük tüpü yak ben tavayı alıp geliyorum.
– Ya önce pattesleri kızartsan ya anne ya, yağın içinde köfte hücreleri var, süzmeden etmeden hem biber acıymış onun da tadı var yağda, hepsi pattese geçiyor ama…
– Sen o patlıcanları uzat ordan kaynar yağın başında kan ter içinde uğraşıyorum zaten. Çöpe gazete serin!
– Patlıcanları yengem gibi unlayıp kızartsana? Yoğurdu az sulandırdım, şimdi?
– İcat çıkarma, sarmısakları soydunsa havana koy, içine az tuz at da kaymasın, iyice döv.
*
– Babamın arabasının kapısının sesi ! Koş kapıyı aç “hoşgeldin” de ben de geliyorum. Hadi bakim abla sözü dinlenecek!
– Herkesin çocuğu sabahlara kadar ders çalışıyor nasıl kazanacaksın sen üniversiteyi böyle bilmem ki?
– Amaaan herkes kendi çocuğuna baksın.
– Yeme dolma içini, çiğ et kurt yapar.
– Daha ne kadar dolma dolduracağız ya ben bıktım usandım kaç kilo kuruluk var burda?
– O bitsin sarma da sarılacak, yarın bağa büyük grup geliyor. Altına koruk dizeriz acılı ekşili çok nefis olur.
*
– (kızıım?!? sofrada babaannen var, büyükler başlamadan başlanmaz dur bakim) Anne hadi buyrun.
– Abla ya ben ne zaman yapacağım kahvesini babamın?
– Hele dur boyun ocağa yetsin minnoş. Orta gözde, kısık alevde pişer babamın kahvesi, sen beceremezsin.
– Sana çorba yaptım ama geçen gün. Banyodan kürsüyü aldım, tencereye su koyup patates havuş attım unuttun mu?
– Nasıl unuturum ya, küçük aşçım benim. Süpersin vallahi. İyi kurula o borcamları, su lekesi kalıyor. İki saat yıkadım ellerim karıcık oldu.
*
– Çayın buz oldu. Yengen okunmuş pirinç verdiydi, sınava girmeden yuttun mu?
– Aa ben onu cebime koydum muska gibi? Hay Allah ya, yencek miydi onlar. Reçeli niye tepsiye aldın?
– Güneşte pişecek biraz da. Sen hadi bittiysen kalk, naneleri elekten geçir.
– Nane topla, yıka, yaprağını yol, güneşe ser..
– Gölgeye.. Güneşe serersen yanar, aroması da uçar, kararır. Öyle olmaz o. Nane gölgede kurutulur.
– Ya aman elli bin tane iş. Ne diye kurumuş naneyi eliyoruz ki? Hazır alsak ya markette üç kuruş bir poşeti tertemiz?
– Elenmemiş nane kalın kalın, çeri çöpü içinde yağa attın mı rengini bile vermez. Hadi daha halılar kalkacak duvarlar silinecek bu hafta.
– Ben Güllü bacı mıyım ya? Kızı üniversiteye gidiyor, annemin derdine bak duvar sildirecek bana.
– Ne var, sil, yarın evlenirsin kendi duvarını camını nasıl sileceksin? Yaptığın banaysa öğrendiğin kendine kızım. Okumak yetmez evinin işini de bileceksin.
*
– Ooo yoğurtlu patates? Bayılırım, ya anne sizi çok özledim ben ya. Saçmasapan şeyler yiyoruz. Goralı diye bir şey yedim mesela, sosisli gibi de..
– Boşver onu yarın yengen sana yuvalama ziyafeti veriyor, hadi iyisin. Şu nihaleyi kaldır kızım ablanın önünden.. Dolaptan su çıkarın. İyi ki geldin vallahi. Biz de çok özledik.
-Abla karnen nasıl? Bütünleme ne demek? Ben takdir aldım. Sen yokken o sandalyeye hep ben oturdum :))
*
– Vallahi hiç böyle bir çikolata tepsisi görmedim. Paşabahçe mi o?
– evet.. bitter koydurma dedim. heeepsi sütlü çikolata. gitsinler akşam tıkınırız.
– hiç olur mu? söz çikolatası o, yarından itibaren misafire tutulacak, şimdi gelen gidenle baş edilmez. Hem ne çikolatası hala, gelin olacaksın hala ne derttesin. Ben içeri geçeyim siz kahveleri hemen getirin. Büyük anneden başlayın ikrama.
*
– Anne sen geç misafirle otur ben çayı termosa alıp geliyorum. Bugüne bugün teyze oldum ben, hiç bir şeyi merak etme.
– tamam kızım tamam bir şey demedim. Camı aç çok buhar olmuş burası, tüller nemlenmesin. Ablanla uğraşma lohusalık zordur. Sen “peki” de ne derse, yine bildiğin gibi yaparsın.
– Aman annee, biliyoruz huyunu. Şu borcamı kim getirmiş?
*
– Siz başlayın çocuklar benim hiç canım çekmiyor.
– Aa olur mu anne, aç yeri ayrı acı yeri ayrı. Yemeden olmaz. Rahmetlinin ruhuna gider derler. Hadi iki lokma atıver ağzına, bak su böreği gelmiş Mustafa abilerden. Çay da taze. Hadi bak şimdi size ne anlatacağım, şimdiden rahmetli demek de zor geliyor ama rahmetli nenem anlatmıştı. Niye helva kavrulur bilir misiniz? (Yavrum sen de al çayını gel güzel kardeşim benim otur.) Kimse ne zaman öleceğini bilmediğinden hazırlık da olmaz ölü evinde. Cenaze haberini alan evdeki kadınlardan kim varsa, evde kadın yoksa komşulardan biri, her evde bulunan un-şeker-yağ ile bir bulamaç yapmış ki zengin evinden de vardır fakir evinde de vardır. Gelenin gidenin çabucacık karnı doyar, kan şekeri yerini bulur bir anda. Okunan dualar da cabası.
– ….
*Ben o evi, o mutfağı, o yaşlarımı biraz özledim. Bir gün oturdum, herkesin farklı renkte konuştuğu, 9 yaşından 99 yaşına giden bir öykü yazmaya karar verdim. Bu oldu. Herkesin rengini tam tutturdum mu onu hatırlamıyorum. ama anafikir bu.
Filed under aile, ben yazdım, kültür
Herkesin Mısır’da bilmediği bir halası olması ve ölüp tüm mirasını kendisine bırakması ile ilgili bir fantazisi vardır herhalde. Benim de bir Arap amcam var. Miras filan bırakmadı, arap kanunları mirasın ülke dışına çıkmasına izin vermezmiş, ama hikaye bile bir efsane.
Aile ağacı / şecere çok sevdiğim bir konudur. Hiç birini tanımam ama kendi ailemin tarihini kurcalamayı severim. Evlendim eşimin tarafı da eklendi oh listeler uzadı. Bugün burada yazdıklarım bana anlatılanlardan aklımda kalanlar. Ne yazık kı artık doğrulatma şansım da yok. Masal gibi okuyun.
Bugünkü mevzu meşhur Arap Amca.
Şekil şu:
Konunun başlangıcı Dedemin dedesine gidiyor. 5 kuşak evvel.
5Büyük dede
4dedemin babası
3dedem (annemin babası)
2annem
1ben
Dedemin dedesi İsmail bey, rivayete göre ’93 harbinde yapılan mübadele (nüfus değişimi) sırasında ailesini toplayıp taşıyabildikleri ile Bosna’dan Türkiye’ye göçmüş ve çocuklarına yemin ettirmiş “geri dönüp mal mülk aramayacaksınız” . Adamın doğum yeri ve yılından başka bir şey bilmiyoruz. 1878/1879 gibi gelmiş olmaları lazım. Çocuklarından biri askeri okula gidip subay olmuş. (4= Mehmet Haki bey).
Bu bey öyle böyle çapkın değilmiş. Her limanda bir sevgili gibi, görevli gittiği her şehirde bir hanım almış kendine. Mevzuat müsait tabii. Kaydı kuydu mu var? Görevli gittiği her yerde bir Türk zabiti olarak bir ilişkisi olmuş olabilir.
Hobi olarak kartal besleyen bir adamdan bahsediyoruz. Evin bahçesinde bir takım ciğeri havada sallar “GEEH” diye bağırırmış; evcilleştirdiği kartalı gelir, kaparmış elinden. Karizma tavan.
Kendisi zamanında Arabistan’da bir yere tayin edilmiş. Koca yarımadanın neresine gitmiş bilmiyorum. Orada da evlenmiş tabii. Bu evliliğinden bir oğlu olmuş. Sonra dönmüş ülkeye, burada resmi evliliği var, iki oğlu bir kızı olmuş. Ortanca oğlan benim dedem Abdullah bey oluyor.
Aradan zaman geçmiş çapkın dede rahat durmamış, “ben annenizi boşayıp başka kadın alacağım” da demiş ama babasının izinden giden iki subay oğul izin vermemişler. Adam da çekip gitmiş diğer kadınla yaşamaya başlamış.
Bu arada Arabistan’daki oğul İsmail büyümüş, epey de zengin olmuş, Sıdıka hanımla evlenmiş.. Bir gün kalkıp “Türkiye’ye gidelim, babamı görüp elini öpelim” diye yola düşmüş. Nerden nasıl bulduysa bulmuş babasını. Dedemler şaşırmış tabii ama babasının yanında, dizinin dibinde yerde oturan, bir kelime Türkçe bilmeyen bu büyük erkek kardeşlerine ve hanımına da bir şey diyememişler. İsmail efendi bir hafta kalıp geri dönmüş.
Derken derken vakti dolan büyük dede hastalanmış. Arap amca da, tesadüf, aynı dönemde “gideyim babamı göreyim” demiş yine Türkiye’deymiş. Kapısına vardığında babasını ölüm döşeğinde buluyor. Diğer iki oğlu yetişemeden çapkın dede son nefesini arap hanımdan olan oğlunun kollarında veriyor.
(Yıllar sonra kız kardeş hacca gitti ve abisini buldu. Yine tek kelime Türkçe bilmeden anlaşmışlar.)
Dönelim aile ağacı/şecereye. Uzun zamandır my Heritage sitesine üyeyim, ailemden aklıma gelen herkesi ekledim. İşin ilginç tarafı zaman zaman farklı kullanıcılar aynı kişiyi ekliyor, o zaman da bana haber geliyor. Mesela A kişisi benim ağacımda yenge onun ağacında hala olarak gözükmekte. Uzak akrabalarımı görüyorum online olarak . Bi ara genetik test yaptırasım geldi ama ondan güvenlik kaygısıyla vaz geçtim.
Kendi aile ağacımı görmek çok güzel. Bütün dünya ile akrabayım !
Filed under aile, araştırdım, severim paylasirim
Hayatının bir anında şu manzarayı bizzat yaşamayan ya da görmeyen var mı? Elinde çatala takılı ya da ekmeğe gömülü bir köfteyle el kadar bir çocuğu kovalayan ve “son lokma oğluşum /hadi prensesim aç bakiim kocaman” diyen anne. Ve gücü yettiği yere kadar kaçan, ısrar manyağı olmuş çocuk.
Bu ısrar hayatın ilersinde de bitmez. Niyeyse anneler eve gelen misafirleri de delice darlarlar.
Terlik al. Terlik giysene. Nasıl? terlik giymiyor musun? Aa. bak baba terliği de var rahat edersin büyük büyük. Terliksiz olur mu canım? Terliiiik. Ne demişler “ayağını sıcak tut başını serin..” Ay oraya oturma burası daha rahat. Arkana kırlent koyayım mı? Rahat mısın? Kahveyi yapayım ben, konuşuruz. Canım çay da içeriz de, bir yorgunluk kahvemi içersin artık. Sade yapayım diyetteysen? Çarpıntı filan yapmaz ayol. Misler gibi Türk kahvesi, taa Erenköyünde bir kahvecimiz var orada tazecik kavurup çekiyor adam. İlahi. Hadi fal bakarım iç sen. Yanına bitter çikolata alsana, ay ikrama ne gerek var sen yabancı mısın? Çekiniyorsun ben anladım dur şekerliği koyayım şuraya. .draje ye. o altta zeki müren göbeği de var, bayılırım. Allah aşkına bir tane daha al. Bayramdan kalma değil merak etme dağıttık çocuklara kalan şekerleri. çayın yanına da börekleri attım fırına. Ne demek yemem? darılırım. patatesli börek sevmezsin diye poğaça da pişirdim. Kıymalı, hem kıyır kıyır oldu ağzına layık. Kısır da var tabii, ama tuzlular bayar diye kek de çırpıverdim geceden. Puding yaptı kızım teyzesi, mutlaka tatman lazım. Hayatta bırakmam bak. Oturduğumuz kadar yeriz ayol. Her gün mü geliyorsun sanki.. Rejimini evde yap canım, yarın rejim bugün hücum. Uzat tabağını turşudan da vereyim. Safra keseni aldırdın, dokunuyor öyle mi? Bu sarımsak dokunmaz merak etme, orcinal taşköprü bu. oralara gidip getiriyor bizim dünürler. Zaten turşuda hissetmez bile insan ayol. Bi lokmacık yemedin yahu sen. Tok ağırlamak zor gerçekten. Yemeğe kal bari. Ant verdim bak. “
Bu terbiyeyle yetişince elma almak için dükkana girip, elma varsa da yoksa da dakikalarca süren esnaf ısrarı ve tezgahlamasına karşı çıkamıyorsun ki.
“Ablacım tam sana göre kalıbı, bir dene almak zorunda değilsin, ya sen giy. giyyy. hah. yeşili de gözlerine uydu bak. ablam ha mavi ha yeşil bak aynaya. dön dön bak. bak diyorum bi. kırma kardeşini. hah. (zıbamk diye tezgaha bir kot atılır) şimdi bu kottan da çok satıyoruz bu sezon, herkes bizden alıyor, bunu da al bak, giy evde, beğenmezsen getirr. (Kafa yana sallanır) içli dışlı takımlarım geldi somon rengi mi mint mi giyer ablam? ikisini de al. bak bu fiyata bi daha da bulamazsınn. giymezsen seneye sakla bulunmuş gibi olur. tam mevsimlik. demişken çok güzel yün karışımı çoraplarımı bir görr. enişteme yeenime ikişer üçer al, kışın dua edersin bana. triko var delikanlıya göre. ama yok böyle bir triko, eski sezon olduğundan gelişine bırakıyorum çalan vermez billahi. bir de şu ihraç malı penyelerimden illa ki veriyorum, bizim hanım da evde aynısını kullanıyor, çok memnun, yıka yıka giy taş gibi penye, evladiyelik. kart mı nakit mi? ”
Yeterin ayol! Esnaftan da tezgahtardan da tezgaha gelmekten de bık-tım ben. İstemiyorum. onu da istemiyorum. yemiyceeeem.
Filed under aile, alışveriş işleri, çocuk, kültür, saçmasapanlıklar
Efenim bizim sülale çok eskilere dayanır. Ve sabit, taşa kazınmış örflerimiz vardır.
Dedegil ortak alanda, mesela oturma odasında, mâaile, tek ampul altında, tek soba başında radyo dinleyerek geçirmiş gecelerini. Aynı onların dedelerinin dedelerinin dedeleri orta asyadayken tek çadırda tek ateş başında daire çizip oturdukları geceler gibi. Zaman yolculuğu olsa o günlere gitsem, çevremi hiç yadırgamam.
Başı ağrıyan, derdi olan, sevinci olan hiç kimse ayrı baş çekip odasına geçemezmiş. İlla hep beraber yemek, hep beraber oturup AJANS dinleme. Küçükler susacak, sadece büyükler konuşacak.
Babagil aynı şeyi sürdürdü. Salonda oturacağız, onun dediği kanalı izleyeceğiz, ajans/futbol/futbolun yorumu/32. gün/açık oturum…neymiş dünyada ne oluyor öğrenelimmiş. en son: “saat 10 yatağa kon”.
Bir video filmi kiralayalım?..yok.
başka kanalda dizi var.. yok.
evde iki TV daha var bırak gidip arka odada ona bakalım biz? yok.
odama gidip kitap okuyayım? yok.
Allahtan Anadolu Lisesine gidiyordum da “dersim var” deyip odama fıyabiliyordum. Ben çocuk olabilirim ama haklarım var. kime anlatıyorsun. ilişki tamamen efendi ve köle ilişkisi.
Hele yazın bir ay dedemlere giderdik.. işkencenin sunturlusu. Sofra kur sofra topla, sonra verandaya.. önde küçük bir bahçe, ondan sonra küçük bir sokak.. sonra karşı evin bahçesi. manzara bu. plastik sandalyelerde arkan uyuşana kadar otur. gerekirse çay kahve ikramı. sivrisinek gelmesin diye de karanlıkta.
ben gideyim TV izleyeyim içerde? yok
bak buradan yunan televizyonu çekiyor ne güzel ingilizcem gelişir? yok.
bisiklete binip sahile ineyim? yokkk
bizimle otur.
e BEN sizinle niye oturayım? benimle konuşmuyorsunuz ki? Ortak bir mevzumuz yok. ben sizin mevzuları bilmiyorum/önemsemiyorum, siz benim yaşıma uygun sohbetten acizsiniz.
bir adet 12-13 yaş genç. (bir 35’lik, bir 45’lik, iki atmışlık) 4 erişkin ve bunalım dolu geceler.
Benim ortamda var olmama aldıran yok, insan değilim, saksıyım ben.
***—***
Kuzenlerimle, yeğenlerimle, çocuklarımla bire bir ilgilenirim. İlgilerine heveslerine göre konuşur, soru sorar dinlerim. Usûlen dinlemem, öğrenirim. Aynı ortamdaki her bir insanla eşit miktar sohbet etmeye özellikle gayret ederim. Evin kedisinin bile halinin hatrının sorulmaya, bilinmeye, sevilmeye ihtiyacı var.
Yemişim “aile birlik ve beraberliğini”. Beni soran olursa whatsapp’tayım.
Filed under aile, çocuk, mental abuse, saçmasapanlıklar
Gerçekten sinir olduğum bir “kibarlık budalalığı” var. Politik doğruculuk/Kartaneciliği.. (*)
Aman alınmasın, aman gücenmesin, vay darılmasın diye göze göz diyememek..
anladın sen onu..
“Kör deme körler alınır, âmâ de.
Artık âmâ deme, özürlü denecek.
Niye özürmüş? Ne demek o? özür olur mu? Engelli. Görme engelli diyeceksin.”
ayyh. el döşte iç kasılması efekti.
-*-
Anneler günü.
AA kutlamayın annesi olmayan çocuklar üzülüyor.
Çocuğu olmayan anneler perişan oluyor.
Kutlamayın!
Sessiz Kutlayın!
Kutlamadan önce Sezaryen mı doğurmuş kontrol edin, öyle anne olmaz, vajinasından çocuk çıkıp çıkmadığına iyice emin olun.
Suni yoldan tüp anne olanları iyice az kutlayın, kedi köpeğe annelik edenleri asla kutlamadığınız gibi kınayın, üvey anneleri kutlarmış gibi yapıp saçını çekin.
YOK YA? SANA NE???
SA NA NEEE???
Hayır kutlamazsan bu kurtlu ekip bu sefer “yazıklar olsun! bir tanecik anneniz, canını kanını sütünü verdi, yıllarca saçını süpürge etti.. bir gününü dahi çok gördünüz.” gibi bir şey pörtletecek. Çünkü kurtluluk. Çünkü bok çömçeliği. (**)
E bize ne tam olarak? Mesela ben de paskalya kutlamıyorum. Kimsenin de paskalyasına karışmıyorum, ne güzel işte iki gram sevinsin birşeyler kutlasın insanlar.
Anneler günü, babalar günü. Kutlayan kutlasın, kutlamayana karışmasın. Kutlamayan kimseye karışmasın. “öksüzlere nanik yapalım, oh canımıza değsin” günü değil zaten. Olayı bir festivale çevirmiyor kimse.
Babam rahmetli oldu. Babalar gününde fazladan bir fatiha okuyorum, sevgilerimi iletiyorum bitti gitti. Çevremde, rastladığım tanıdığım babaların babalar gününü kutluyorum, seviniyorlar. Çok büyük bir mevzu değil. Kutlayan kutlasın, kutlamayan da kutlamasın. Bir anneniz ve bir babanız var. Evet var. Ölü olabilir, ölse daha iyi demiş olabilirsiniz. Seversiniz sevmezsiniz. İşinize bakın. Herkes işine baksın.
Anneler günüm de kutlu olsun. İki evladımız var, Allah cümlesininkini bağışlasın.. Üç kedimiz.. bir şekilde koruyup kolladığımız annelik ettiğimiz şeyler. Bize annelik edenler. Allah razı olsun.. Çok da güzel kutlarım.
Kutlu olsunnn. Oooh.
(*) politically correct
(*) snowflake
(**) bok çömçesi: (Çömçe= eski dilde kepçe.) Antep ağzında bok karıştırmaya bayılan, tek işi bok karıştırmak olan kişiye verilen ad.
Filed under aile, çocuk, insan olmak, saçmasapanlıklar
Çoook eskiden mektupla haberleşilirken, herkes de okur yazar bile değilken.. Tüm ailenin, eşiktekinin beşiktekinin ince ince halini hatırını sormak adetti. Sorulmaz da unutulursa insanlar küs kalırdı. Aylar yıllar sonra birilerinden haber almak, haber yollamak mühim bir olaydı her evde.
Sonra evlere telefon bağlanmaya başladı. Hatta her evde olmazdı, babam doktor olunca kendisine “tercihli” telefon bağlandı. Komşular rica ederlerdi acil durumda gelip telefon edebilmek ya da telefon bağlatmak için.
Ve zaten telefon görüşmesi çok pahalı bir şeydi. Bir ailenin hatta bütün sülalenin tek bir telefonu olunca, iletişim kıymetli hale gelirdi.
Telefon öyle laklak etmek için kullanılmaz, telefonla görüşme adabı ortaokulda ders olarak gösterilirdi. Telefon eden “Allo, ben İpek Tuz, Nisa Buz hanım evde mi?” derdi, telefonu açan kişi de “benim İpek hanımcığım” ya da “evde efendim hemen çağırayım” der, İpek hanım Nisa hanıma kısaca hal hatır sorduktan sonra derdini yine kısaca anlatır, cevabını dinler sonra da “oldu Nisa hanımcığım, ailenize selam ederim/hürmetlerimi iletin” “siz de ev halkına selamlarımı söyleyin” der ve arayan kişi “Allahaısmarladık/görüşmek üzre” der kapatırdı.
Bu kural günümüzde halen geçerlidir. Whatsappta en son mesajı ilk mesaj atıp görüşmeyi başlatan kişi atar; karşıdaki sonradan emoji vb göndermez. Söyleyeceklerinin bitip bitmediğini buradan anlarız.
Neyse efendim, bu selam söyle kelam söyle lafı bitmedi gitti. Artık bireysel cep telefonlarımız var, üstelik telefonla görüşmemek hakkına sahibiz. Mümkünse aranmak bile istemiyoruz, gün boyu, iki whatsapp mesajıyla çözebileceğim şeye çenemi açmak istemiyorum. Çünkü insanların neden bu kadar gereksiz konuştuklarını anlamıyorum. Havadan sudan konuşabiliyorlar.. Dün TV’de izlediğini, ne yediğini, yolda gördüğünü anlatmayı seviyorlar. Bilmiyorum neden… Bu da benim defom olabilir.
Ha bir de, “herkes nasıl” deyince “iyi iyi” diyorlar, sonra bakıyorsun oğlu evlenmiş, kızı ameliyat olmuş, kocası köpürmüş, eltisi seyirmiş bilmem ne.. haber vermiyorlar. “tek tek sormamışım ki?”
Ne bileyim ben? kimde ne gelişme varsa özet geç, haber ver işte. Karşındakinin (bu durumda benim) ne kadar aptal olabileceğini tahmin bile edemezsin. Haber varsa o haberi ver kardeş.
sonra “aa sen yeni mi duydun, Pınar sana söylemedi mi?”
“söylemedi cinskopat” bir haber varsa söylenir arkadaşım. En yakınından duymalısın. Haber yoksa sırf dedikodu için “İpek nasıl, eltisi nasıl, görümcesi ne yaptı” soruları bitiriyor beni.
Neyse sinirlenmeyeyim… evet ne diyorduk? Selam.
Söyleme abicim bana selam. Eşim iş dolayısıyla günde 70 kişiyle görüşüp mesajlaşıyor. Yüzde seksenini tanıyorum az çok. Her biri niye selam söyler bana?
-“İpek nasıl?”
-“iyi iyi”
-“selam söyle”.
Nasıl olduğumu bilmek istiyorsan aç kendin sor. Bana da selam söyleme, ASLA. Beni niye sormadı diye küsmem.
“üzerimde kalmasın, sana ümmet-i Muhammed’in selamı var”
yav yürü git.
Filed under aile, saçmasapanlıklar, whatsapp
A Blog Daire 6 