Bugünkü konuya nasıl gireceğimi bilmiyorum ama umarım sade bir şekilde izah edebilirim düşüncelerimi.
İnsanlar tanıdıkları bildikleri ortamlarda rahattırlar.
Bebekliği en uzun süren canlı olarak, doğar doğmaz ayağa kalkan taylardan, buzağılardan çok daha aciziz. 3 aylık bir kedi, erişkin kedi gibi kendi yemeğini bulabilir ve tuvalet alışkanlığı vardır. Oysa kendi başının çaresine bakabilmesi için bir insanın 6-7 yaşında olması gerekiyor. Önüne konanı yiyebilir ve üşürse üzerine birşeyler giyebilir halde olmaktan bahsediyorum. Gidip yiyecek bir şey bulma ve kendine örtünecek bir şeyler yapabilme için 15 yaş belki bir ihtimal…
O yüzden büyüme sürecinde sürekli olarak yardım ve destek alarak, el tutarak ilerleyebiliyoruz. Erişkin hayatta da gruplar halinde varlığımızı sürdürebiliyoruz, sosyal yaratıklarız. Ben Manisa Tarzanından sonra tek başına yaşayan birini bilmiyorum.
Ve sırf bu yüzden insanlar destek arıyorlar. Tanıştıklarında “Nerelisin?” diyorlar. Kıyafetleri, saç ya da takıları ile ortak bağlantı kurabildikleri, GÜVENEBİLDİKLERİ insanlarla aynı ortamda olmayı tercih ediyorlar. İki yabancı özellikle asansörde, kişisel alan (eller bele konduğunda dirsek mesafesi) az olduğunda aşırı derecede rahatsız oluyorlar.
Yabancılarla arasına bir sınır koymak hissi çok baskın. Tanıdıkla son dilim ekmeğini bölüşen insan, yabancı kişi gözünün önünde açlıktan ölse sorumluluk duymuyor.
Bir yerli olmak, bir dili konuşmak, belirli bir renkte olmak bir seçenek olmasa da (doğuştan gelen bir durum) insanlar arasında “gerçek bağ” oluşturuyor. O bağlara insanlar ölümüne tutunuyorlar. Bağlanmak bir ihtiyaç çünkü.
Bir de sahte bağlar var. İşte sorunumuz orada başlıyor.
Doğuştan olmayan bütün bağlara sahte bağlar diyorum. Ve bu sahte bağlar insanların en büyük sorunu. Gerçek bağ ile sahte bağ arasındaki ayırt edici fikir: İNSAN İCADI VE ETİKETLİ OLMASI.
En basiti futbol. Falan yahut filan takımlı olmak.Takım tutarak aynı takımı tutanlarla bir bağ sahibi olmak. Bir toplulukta rahat etmek. Buraya kadar bir derece.
Bağlanma ihtiyacını çıkarı için kullanan takımlar, takım tutmanın yetmediğini, sadece takımı sevmenin mümkün olmadığını, e bu takımın hava ve su ile beslenmediğini belletiyorlar. Takımı desteklemek için takımın renklerini, amblemini taşıyan ıvır zıvır satın almak ve böylece bir toplulukla bağ sahibi olmak bilinç altına kazınıyor. “Falansporluyum ama en falansporlu benim. Filanspordan daha iyi, daha üstün olabilmem için takımıma destek vermeliyim. Para vermeliyim. Daha da çok vermeliyim. Çünkü o benim ve ben de onunum.” Mantık bu.
Şu okul bu okuldan, şu hastane bu hastaneden daha iyi, çünkü işte öyle. İşin içinde bir fiyat etiketi varsa, birileri para kazanıyorsa bilin ki o suni bir bağdır. Sahtedir.
Bütün bir pazarlama reklam sektörü bu fikir üzerinden dönüyor. Sana “benim” dedirtmek için. Kendini onunla “rahat hissetmen” için.
“Filan marka telefon,/araba/tv/bilgisayar/sigara/yiyecek, falan marka olanından tabiiki de daha iyi deli misin?”
İşin içinde etiket varsa, doğal değil insan yapımıysa, birisi para kazanıyorsa bir dur, bir düşün.
Keklenme.
Az daha ilerisi ülkeler için de geçerli. İnsan yapımı sınırlar içinde yaşayanlar bir diğerini beğenmiyorlar. Çünkü kendi ülkeleri cennet vatan iken diğer ülkeler kalleş. Onlar bizi sevmez. Niye? Çünkü öyle.
Din asla değil ama mezhep.. Aynı hesap. Bizimki iyi öbürkü pis. Bir insana körü körüne bağlanmanın, onun sözünü aklın önüne koymanın sonucunu yaşadık biliyorsunuz.
Sürpriz: O diğer ülke işte seninki. Çünkü işin içinde etiket var, çıkar var, para var. Sınır nedir? Bütün dünyanın her bilgisine erişebildiğimiz bir internet var artık. Bu “www” nedir biliyor musunuz? “world wide web” yani “dünyanın her yerini saran ağ” demek. Hepimiz o ağın altındayız. Gökyüzü gibi. Bilgi isteyen herkesin, bilgiye erişimi var. Ve bu çok güzel bir şey.
Demem o ki.. Durup düşünün. Bir etiket varsa, o kesinlikle bir fiyat etiketidir ve birisi para kazanıyordur.
Etiketler giysiler içindir, sabunlar içindir ama insanlar için değildir.
Etiketi yırtın. Hepimiz eşitiz.
A Blog Daire 6 