12 Ocak Pazar: Aniden başlayan deli bir bulantı. Şu son moda gripten midir nedir? Yol tutmuş gibi, sürekli bulanıyorum ama kusma hissi yok.
16 Perşembe: Yatınca geçmiyor, açken geçmiyor, tokken geçmiyor… Sürekli bulantı hayatımı mahfediyor. Kardeşim teşhis koydu: Safrakesesi.. Yok deve diyorum içimden. Safrakesesi yaşlılarda olur. Ultrason beni yalancı çıkarıyor. Safrakesemde taşlar var.
Safrakesesi ultrason görüntüsü
Hemen hastane/doktor arayışı başlıyor, hem korkutulduğumdan (taşlar küçük, kanala kaçar, karaciğer şöyle olur, kanser boyle olur, vıdı vıdı vıdı) hem de mide bulantısını kesmek için kesilmeye razı olduğumdan her yere, herkese danışıyorum ve bu ameliyatın düşündüğümden daha yaygın olduğunu görüyorum, tanıdığım herkesin görümcesi olmuş mesela.. Çok ilginç. Ha gayret.. İyi bir doktor bulunuyor, muayeneye koşarak gidiyorum, doktorumla anlaşıyoruz, Çarşambaya ameliyatım var, Perşembe günü safrakesesiz hayatım başlıyor!
22 Çarşamba: Sabah 11’de hastaneye aç karnına giriş yapıyoruz, standart refakatçim eşimle beraber. Başka kimseyi istemedim. Acı çekerken görülmek istemiyorum. Yemin billah sözler verdiriyorum herkese, hastanenin adını bile vermiyorum gelinmesin diye, dinlemezler bilirim.
Kan tahlili, ciğer filmi bi de eko çektirip süitimize geçiyoruz. Hastane, ameliyat ile ilgili bilgileri vermek ve sayfalarca anket formu doldurmak üzere güleç ve neşeli bir ebe hanım geliyor, anlatıyor gülüyoruz, anlatıyorum gülüyor. Gırgır şamata içinde bana ameliyat geceliğini giydiriyorlar. “Kağıt iç çamaşırı edinseydim keşke” şeklinde bir düşünce beliriyor. Takılar evde bırakıldı, saati eşime devrediyorum, damar yolu açılıyor, sedye geliyor aa saat bir olmuş bile, hop biniyorum, daha asansöre varmadan basıyor ebe hanım narkozu, bir saat sonra tekrar yatağımda, pijamalarım ve çılgın bir ağrı duygusuyla uyanıyorum. Ağrıkesici anında etki ediyor, kırk dakika kadar sonra, hala narkoz etkisinde ama çok daha iyi bir şekilde tekrar uyanıyorum. Kesinlikle midem bulanmıyor artık!!!!
Akşam dokuza kadar yemek yok. Boğazım acıyor, dilim damağım kurumuş. Gazlı bezi ıslatıp bir kaç damla emmeme izin verdi dr. Oh dünya varmış.
[Ameliyat laparoskopi yöntemiyle yapıldı. Kapalı ameliyat denilen şey. Karnınızda aha bu işaretli yerler kesiliyor. İki delikten karbon dioksit basılıp karın şişiriliyor, bir delikten kamera tıkılıp içerinizin görüntüsü ekrana veriliyor, son delik de çin yemeği gibi, operatör girip keseyi kesip çıkarıyor. Safrakesesi gri, küçük parmağım boyunda ve hıyara benzer bir organ. Delikler fazla acımıyor, deliklerin etrafında zorlanmaya bağlı morluklar var, o fena acıyor.. İlk gece yan, sonra normal yüzükoyun çok rahat uyuyorum, ama yerden bir şey almaya eğilemiyorum hâlâ. ]
Acaip açım, dokuza kadar bişey yok diyor gece hemşirem. Dokuza kadar kapıyı gözletiyor bana. Dokuzda açık çay ve bisküvim geliyor. Ameliyat sonrası ennnn önemli şey gazını çıkarmak. O gaz çıkana kadar katı gıda yok. Sulu şeyler, çorbalar tek gıdanız. Önerim yanınıza bir iki kuru erik alın. İşlemi hızlandırıyor.
dikiş, morluk ve allerjik reaksiyon
Ertesi sabah taburcu ediliyorum. Personel süper. Hayat harika, Starbucks’ta bi kahveyle kutlayıp eve atıyoruz canımızı. Görenler şaşıyor ameliyattan kalkmış deliye. Benim sezaryanlar da çok rahat geçtiydi hamdolsun… Her gün pansuman yapıyoruz, hop pansuman bandının yapışkanı hassas bezelye prensesinin tenini tahriş ediyor. :(( Ameliyata aldırdığım yok, bu bant izleri yama yama kıpkırmızı ve kaşınıyor, derdim o.
Allahım nerelerden kimler kimler arıyor, soruyor ne güzel bir duygu. Mutluyum, o kadar ki, arayanlar bozuluyor, ağlayıp inlemiyor olmama şaşıp “ameliyat yarın mı” diye soran var. :) Allah razı olsun cümlesinden. gelenler gidenler.. yemekler… :))))
Çok rahat geçen, iyileşmesi kolay bir ameliyat. Eve dönüşün ikinci günü kısa bir duşa bile izin verdi dr’m. İkinci gün araba kullanmaya başladım zaten kısa mesafe. Ağrı kesiciye devam.
Bugün 29 Çarşamba sabaha karşı 01:42. Hemen hemen hiç bir ağrım yok. Son derece başarılı geçen bu ameliyattan sonra, dikişler cumaya alınacak, sonra kızartma yasak bir hayat süreceğim. E zaten sevmem. İyi oldu…
Hastaneye şarjınızı, bilgisayarınızı vb götürmeyi unutmayın, bana sorarsanız, bi de uzatma kablosu fena olmuyor.
Odanıza su, soda, kettle, çay kahve, kağıt bardak alabilirsiniz. Hastane kantinleri insafsızca fahiş fiyatlar çekiyor insana.
Çok rahat bir ayakkabı ya da terlik giyin. Bir süre eğilemeyeceksiniz, çorap giymek ne zor işmiş…
Islak mendil yine elimin altındaki en iyi destekti, bir de önden fermuarlı polar yeleğim. Giren çıkan, kalabalık, koridorda yürüyüş yapmak lazım, pijamalarla mahçup oluyor insan. Rahat ettim..
Cümlemize sağlıklı, hayırlı ömürler versin Rabbim. Hadi geçmiş gitmiş olsun..
A Blog Daire 6 