Küs

İnsan prensipleri için yaşamalı.

Zamanında büyükbabam Çanakkale’de ikinci defa askerlik yaparken, (1943-44 sanırım) ve babaannem yatalak kayınpederine ve üç küçük çocuğa evde dikiş dikerek bakarken, büyük hala babasının elinden imza alarak evin tapusunu üzerine geçirtmiş.

Büyükbabam askerden dönünce biricik kız kardeşinin attığı kazığa sinir olmuş. Görüşmeyi kesmişler. Adını bile bilmiyorum şimdi. Ne de kuzenlerimi tanırım.

Küseriz. Sülalemiz böyle. Allaha havale eder, ilişkiyi keseriz.

Mesela yıllar evvel eşimin babası vefat etmiş, ne amca ne hala üzerlerine düşeni yapmamışlar. Kayınvalidem görüşmez, biz de tanımayız o tarafı. Bir dönem aile ağacı çıkartırken arayıp buldum, şimdi kuzenlerden biriyle haberleşiyoruz. İyi çocuk aslında. Pekala aynı şehirde olsak görüşülür. Ne bileyim…

Neyse biz evlenirken eşimin baba tarafından kimse yok ortada, anne tarafından tek aile büyüğü de dayı bey. Hürmette kusur etmedik saydık sevdik, görevlerimizi yaptık, bayram seyran ziyaret ettik. Ne çocuğumuzu görmeye evimize geldi, ne “bir ihtiyacınız var mı oğlum” dedi.. Eh tamam olabilir.. ama sonra babam vefat etti. Bir taziye ziyaretinde bile bulunmayan dayı beyle de ben küstüm. Ne çocuklarımı bilir ne çocuklarını, torunlarını bilirim. Bu kar o dağa da yağar dedim, Allaha havale ettim.

Toksik insanlar.. kimi doğrudan zarar verir, kimi hiç bir yaraya merhem olmaz.. Aynı kapıya çıkıyor.

İlişkiyi kesin.