Selim Gündüzalp’in Deyimler ve öyküleri 1 adlı kitabini aldim bugun ogleden sonra.
Anlasilan, meydani bos bularak, “ben ettim oldu” seklinde bir kitap yazmanin hic vebali yok. Editor diye maas alan sahis yazardan cahil olmali ki, “abi etme eyleme, kaynak gostermeden boyle kitap olmaz” dememis. Adam yazmis yazmis, bastirmis.
Kafadan atmayla deyim öyküsü olmaz ki. bir de bu kitap 12. baskisini yapmis. her biri biner adet olsa, 10,000 evde bu kitaptan var diyebilirim. Uzuldugum nokta, boylesi temelsiz bilgileri cocuklarin ögrenecek olmasi. Ögretmenler “deyimlerle ilgili kitap” odevi verecek, veliler gidip ilk buldugunu alacak. bastan savma odevler yazilacak, teslim edilecek…Hadii, bu kitap kaynak sayilacak.. Cocuklar aslini astarini bilmeden, atmasyonunu ogrenecekler, sonra da deyimin öyküsü gercekten de bu kalacak. Yazik…
Davaciyim ama nasil davami gorurum bilemiyorum…
Hepsi bir yana sadece “eski çamlar bardak oldu” deyimini ele alalim:
Buradaki bardak: su icilen bardak (su kabi) degildir Selim Bey. Kiremit anlamina gelir. ici bos yari silindirler catiya uuuuu seklinde dizilirler, oluklar olusur. Uzerleri de kenarlari kapanacak sekilde her iki u uzerine bir n seklinde (nnnnn) kapatilir. Su gecirmezlik saglar. Kiremitin en ilkel halidir. 
Hele “eski CAMLAR bardak oldu” seklindeki geridonusumsel fikir, gercekten kötü…
Kimse cikip bana “ama bu deyim bizim oralarda oyle soylenir, siz baska biliyorsaniz o sizin sorununuz” demesin.
A Blog Daire 6 