Dön bana

Ben kucukken, rahmetli babamin 50’lerden kalma ağır milliyetçi Aptullah Ziya Kozanoğlu kitaplarini bayilarak okurdum. Zamaninda fasikül fasikül yayınlanıp satılmış, sonradan birleştirilip ciltletilmiş çok enteresan kitaplardı. Elle dizilmiş olmasına rağmen asla imla hatası olmazdı.

Tibet’in “Dunyanin Dami” oldugu, kahramanin arkadasini canindan cok sevdigini, “siz hepiniz ben tek” gozupekligini coşkuyla okurdum.

Muhtelif taşınmalar sırasında kaybedildi o kitaplar. Sahaflardan toplamak lazim bir ara.

Beri yandan öğrendiğim cok sey oldu. Biri de “dua dolapları”. Her fasikülde kapakta renkli, içeride siyah beyaz cizimler vardi gerci ama ben bu dua dolabını cok merak etmiştim.

Hatırladığım kadarıyla dağlık arazi olduğundan ve fakirlikten okur yazarlık sadece budist rahiplere mahsus bir ayrıcalık. Ama halk da ibadet etmek istiyor. Boylece dünyanın ilk dvdsi icat edilmiş bence ;)

Dualari donebilen kutular hâlinde tasarladıkları ahşap edevatlara yazmışlar. Yanindan geçerken elinle çeviri-çeviriveriyorsun, o duayi etmis sevabi kazaniyorsun. Hatta iyice dağ başı yerlere akar su gücüyle dönen değirmenimsi dolaplar tasarlamislar, ıssızlığın ortasinda bile dualar donmekte.

Yillar yili merak edip durduktan sonra bir filmde (Dr.Strange) minicik bir sahnede fark edip sinemada “aaa” diye koltugumda hopladim.

Şaşırtıcı, degil mi?

Bir benzeri de bizde var. Bir sekilde bir sürü namaz duasi ezberletiliyor, herkes mirmirmir okuyup geçiyor, kimse ne dediğini bilmiyor. İçerik içine sinmezse o ayeti stres çarkına yaz, çevir çevir sevaba er.

Yedi sekiz tane meal aldim, şöyle açıp okumalık tatminkâr bir Kuran’im yok hala.

İnsan şaşırıyor.