AVATAR

Düşün hele bi.

Etrafında afedersin Avatar gibi insanlar geziyor (Bknz. ‘Avatar’ filmi). Boyları 3,5 metre. Elleri ayakları kürek gibi. Sana taa yukarıdan bakıyorlar çoğu zaman.  Bir dil konuşuyorlar. Az bi şeyler anlıyorsun ama çoğu zaman anlamadığın gibi istediğini de anlatamıyorsun. İletişim sıkışınca asabileşiyorsun ama çok çaba göstermedikçe her zaman avatarlar kazanıyor. Onların sesi daha gür çıkıyor. Bazen yanlış anlaşılıyorsun ve onun da sonuçlarına sen katlanıyorsun. Başın ağrıyor, huysuz diyorlar, karnın ağrıyor, yemiyor yine inatçı diyorlar, özgürce zıplamak hoplamak anırmak bağırmak istiyorsun, yaramaz diyorlar. Başım, karnım ağrıyor, anıracam tutmayın beni diyemiyorsun ki. Avatarlar seni istedikleri zaman kucaklarına alıyorlar, istemediklerinde almıyorlar. Zırt pırt ne yapacağını ne yapamayacağını söylüyorlar ve çok da tutarlı değiller. Dün izin verdiği şeye, abik gubik bir sebepten ve anlayamayacağın kadar uzun bir açıklamadan sonra bugün izin vermiyor. ‘Niye’ diyemiyorsun bile. Hadi tut ki dedin, cevap ya daha da uzun ya da kısa ve öz: ‘Çünkü ben Avatarım’.